سامان فردوسی موهات

به موهاش زده شونه میدونه چیه نقطه ضعفم
که چشمام تا خود صبح بهش زل بزنن
چه زیبایی و این حد
زیبایی تو جرم اصال

یه روزایی همین جاست و دلم تنگه براش

اون روزا که ازش دورم نمی خنده لباش

بهونه میکنه و میگه دستام و
بگیر خونمون سرد هواش

ببافم به موهات ستاره ستاره
یه کهکشون با شال رو سرت خاطره داره

ازم دور بشی یک روز محاله محاله
که طاقت حتی پاییز و بارون نداره
بد عادت میشه این پاییز
بد عادت میشه این بارون

بد عادت میشه این خونه
بد عادت میشه دستامون

بد عادت میشه اون عکاس
به لبخند تو عکسامون

بزن بارون قدمامون
بد عادت َشن به خیابون

بزن بارون بزن بارون
میشم کنار اون آروم

بزن بارون بزن بارون
خدا دست داشت تو روزامون