سیلور و استون رهایی

تو عمق کثافت داستانیم
مات و مبحوت یه گوشه واسادیم
بحث انعکاس و کارما نی
کشتن وجدان اصن تو کار ما نی
آرامش زیر خرواری خاعک خوابید
نمیشه دنیا رو دید با دید آرمانی
تا اینکه رویا میشه تو کلت آفتابی
واقعیت سایشو میزنه صاف با تیر
به‌هرکی عشق دادم نیشو ساده زد
پیچیده شدم لای پیچ و تاب درد
عشق بی رحمه یا من بی ملاحظه م
یه درد کهنه مونده از تپش بیگدار قلب
واجبه پذیرفتنش
که شاید آینده ی پیش رومون از این گه تره
رفتن و نرسیدن،بد ترین عقدمه
و تنها چیزی که تو مشتمه همین فرصته
یدک بکشیم این حس تلخو تا کی
رها شو تا فریاد از حنجرت جدا شه
آسمونو رنگ کن از پنجره اتاقت
هرچند عمر این رهایی کمتر از حبابه
بچرخ تو کوچه های شهر ازدحام
به یاد بیار تو هر قدم از درس انزوا
میگن یه لکه ی ننگی توی قلب اجتماع
ولی نه نشه حواست یه وقت پرت قصه ها
یه وقتا بد درگیرم
میگن یه رو ا دست میرم
هی میگم اینا حقم نی مرد
هر چی زمان میره بدتر میشم
یه وقتا بد خستم
هر راهی که فک کنیو رفتم
پره خاطره ی تلخه تو مغزم
میشه دل پره نفرت و حسرت
فریادمو نشنید کسی
خودم با خودم حرف زد
دیدم انگاری همراهی نیس
کل مسیرو خودم رفتم
گم شدم کسی پیدام نکرد
دنبال خودم گشتم
باورم نکردی فاصله گرفتی
نزدیکم نیا دیگه خودم ردم
بگو چرا اینطوری شدی
میزنی زیر گریه بیخودی
رو دیوارها جای مشته و
چرا عشقیو توی دلت حس نمیکنی
همه خسته ا دردیم
ببین حال بد اینجا کم نی
راسته ،میگن جای حقی
ولی با این سختیا زندگی حق نی
به سنگ خورده هر بار سرم
ولی خب آرزوهام از یاد نرفت
تو سرم فکر پرواز فقط
پس دلو به دریا زدم
ولی قدمام جای دیگه رفت
فکرام دیگه تو سرم جا نمیشه نه
پیچ و خم مسیرم یاد داااد
همیشه یه راه دیگه هس
ا کنارتون رد میشم آره
وقتی بود و نبودم فرقی نداره
دلم از ارامش سهمی نداره
دیگه کلم از بیخ خرابه
من به سنگ خورده هر بار سرم
ولی خی آرزوهام از یاد نرفت
تو سرم فکر پرواز فقط
پس دلو به دریا زدم
ولی قدمام جای دیگه رفت
فکرام دیگهدتو سرم جا نمیشه نه
پیچ و خم مسیرم یاد داااد
همیشه یه راه دیگه هس