علیرضا عابد و وحید عابد قدیما

یادم مادربزرگا واسمون قصه میگفتن
چه شبای روشنی بود کاشکی هیچوقت نمیرفتن
قدیما نور ستاره واسه شب یه آشنا بود
سایه بزرگترامون همیشه رو سر ما بود
سفره ها ساده و رنگین
پر بود از عشق و قناعت
همه با مهر و وفا
هیچکی کم نداشت محبت
صبحا چه چه قناری
شبا چشمک ستاره
حس میکردیم از نگامون
اشک خوشبختی میباره
حالا هیچکس نمیخواد حتی یه لحظه هم بخنده
هیچکی اصلا نمیدونه قیمت زندگی چند
آدما میترسن از هم قدر عشق نمیدونن
واسه هم به جای قصه همش از غصه میخونن
اینارو گفتم بدونی این رسم این زمونه
چی میشه اخر دنیا هیچکی انگار نمیدونه