علی اتابکی تو میایی

چو مرغ شب !
خواندی و رفتی
دلم را لرزاندی و رفتی
شنیدی غوغای طوفان را
ز خواندن وا ماندی و رفتی
ز باغ قصه به دشت خواب
سایه ابریست در دل مهتاب
مثل روح آزرده ی مرداب
دلم را لرزاندی و رفتی
چو مرغ شب
خواندی و رفتی
آخی
تو اشک سرد زمستان را چو باران
افشاندی و رفتی
سیاه شب لاله افشان شد
کویر تشنه گلستان شد
تو می آیی آی تو می آیی
ز باغ قصه به دشت خواب
ز راه شیرین پر مهتاب
آخی
تو میباری چون گل باران
به جام نیلوفر مرداب
آخی