علی جعفری باران و باور

فروغِ نگاهت
دلِ روبراهت
مرا می کشاند به سمت رهایی

تو بارانِ صبحی
که شادابی از توست
سرآغازِ شبهای مهتابی از توست
در این سینه ی پر هیاهو
در این خاطر پر تکاپو
در این خانه ی بی ترانه
در این خلوتِ عاشقانه
چنین موجِ بی تابی از توست

مرا پیشِ آرامشِ بی کرانت
مرا سویِ آزادیِ آسمانت
مرا سمتِ مهرابِ رنگین کمانت
به شادابیِ خنده ی مهربانت
مرا پیشِ باران و باور ببر
به مهمانیِ آب و آذر ببر

من از خویش
بی نامِ تو می هراسم
من از پیش
پیش از خودم
تو را می شناسم
تو را می شناسم