علی نواب پور سیاهی

وقتی صبح میرسه ماه آسمون
نفس لحظه ی آخر میکشه
واسه این خسته ترین مرد زمین
آسمون چادر غم سر میکشه
عمریه روزای من سرد و سیاه ست
از سفیدیا شناختی ندارم
هرجا میرم همه جا سیاهیه
واسه اینه که سیاهو دوست دارم
اول هرچی برام آخریه
افقم همیشه خاکستریه
غیر از این سیاهی رنگای دیگه
واسه من همیشه ناباوریه
از همین روزنه ی سرد اتاق
میپره کودک چشمم تا دور
خواب پرواز خوشی میبینم
خواب تا اوج رسیدن تا دور
عمریه روزای من سرد و سیاه ست
از سفیدیا شناختی ندارم
هرجا میرم همه جا سیاهیه
واسه اینه که سیاهو دوست دارم