فهیم صبر و قرار

دردا که سوخت باغ گل زندگانی ام

از پیش من رمیده نشاط جوانی ام

هر شب ستاره آمد و بر حال من گریست

بر سینه ی غمین و دل کهکشانی ام

گفتم به شب برو تو دگر پیش من نمان

تا کی به روز گار سیه می نشانی ام

از تو خوشم ستاره ی امید صبح من

هر صبحدم بسوی سحر می کشانی ام

جانم به لب رسید که شدم تا گدای تو

امشب چرا ز پیش درت می دوانی ام

ای زندگی ! چرا تو ز من دل بریده ی ؟

همچو گهر ز دیده ی خود می چکانی ام

عیش و نشاط زندگیم را فلک نداشت

آخر گریخت از بر من گلستانی ام

ای ساربان عمر ، کجا می بری مرا !

محمل بدار که میروی با دلستانی ام

لبخند و عیش ما به جهان شهره گشته بود

آخر بسر رسیده گل ارغوانی ام

مردانگی و همت ما را فلک نداشت

سنگ جفا شکست ! پر جاویدانی ام

دستم به دامن تو بود ای نگار من !

از پیش من نرو که تویی یار جانی ام