مجید داودی آسمون خالی

یادم نیست این خونه کِى خونه بود؟
پناه این دل دیوونه بود
یادم نیست آسمون آبی رو
یادم نیست وقت‌های بی‌تابی رو

توى این شهر سرد و خسته، نگو از صداى قنارى
میون باد و برف و بوران، نگو از هواى بهارى
از خودم هر روز می‌پرسم: چرا آدما این همه خوشحالن؟
مگه دنیا رو نمی‌بینن؟ مگه همه توى خواب و خیالن؟

یادم نیست، این آسمون خالى، شاید ستاره داشته
ستاره اى که رفته، من‌و تنها گذاشته
یادم نیست، شاید همه‌ش یه خواب بود، همیشه اینجا بودم
منتظر معجزه، همیشه تنها بودم

یادم نیست کِى تو نگاه آینه
نشونى از زندگى مى دیدم؟
یادم نیست دلم کجا زمین خورد؟
چه‌جورى به انتها رسیدم؟

توى این شهر سرد و خسته، نگو از صداى قنارى
میون باد و برف و بوران، نگو از هواى بهارى
از خودم هر روز می‌پرسم: چرا آدما این همه خوشحالن؟
مگه دنیا رو نمی‌بینن؟ مگه همه توى خواب و خیالن؟