محمد معصوم بی قرارم

کجا کجا ، تو مانده ای
به گریه ام سپرده ای
به لب که جان رسانده ای
ای کاش که برگردی ...

کجای خلوت تو ام
بیا که کم شود غمم
نگو که بی تفاوتم
ای وای چه کردی ...

ببین که مبتلا شدم
بمیرم از غم خودم
که درد بی دوا شدم
ای داد از این دل

سرم به شانه تو بود
ولی ندارمت ،چه سود
تو دل بریده ای چه زود
ای داد از این دل

کجا ، کجا ، تو مانده ای
به خاک و خون کشانده ای
که زهر عشق چکانده ای
این حق من نیست

چه پر شدم از این خیال
از این همه خواب محال
چقد شکستم سال به سال
این حق من نیست

نرو نرو که خسته ام
که بی تو دل شکسته ام
به خنده چشم بسته ام
توان ندارم ...

بیا بیا ، که بخت بد
تو را گرفته تا ابد
به حال من که طعنه زد ...
توان ندارم

دل از غمت ، نمیبُرم
که آب خوش ، نمیخورم
بمان که بی تو میبُرم
چه بی قرارم ...

دل از دلم بریده ای
تو غصه ای نخورده ای
برای عشق ، نمرده ای
چه بی قرارم ...