مرتضی شیخی معما

اینقَدَر زخمی ام اینو
آینه هم حتی حس کرده
زوزه یِ  گرگِ چشمامو
بی صدا منعکس کرده
چشمِ من بعدِ اون اشکا
بایَدَم خیلی پُف باشه
ذهنِ من امشب و میخواد
مثلِ یک آبلوموف باشه
توو تنم دونه های قرص
داره قد می کشه یکریز
تو زمستون میمیریم
با خنده هایی پر از پاییز
امشب از آخرین کوپه
آخرین لحظمو بردار
تا قطار این قطارِ مرگ
رد شه از رویِ ما یکبار
واسه مُردن چه آزادم
هیچ نداره کسی کاریم
کی میگه ما از آزادی
تنها میدونشو داریم
تویِ آغوشِ یک لذت
دست و پامه که سِر میشه
خاطراتت بی هوا
توی مغزم منفجر میشه
یک معما بودی واسم
یک معما که حل کردم
راحت افتادی از چشمم
تا عکستو بغل کردم
آخ برو چیزی که میخوام
تخت و گیتارمو و ودکاس
این حوالی نیا هرگز
این سه ضلعیِ برموداس
این پتو رو نکش از روم
خوابِ من شکلِ دلخواهه
آخه چن سالِ نوری تا
اینکه بیدار شم راهه
یک معما بودی واسم
یک معما که حل کردم
راحت افتادی از چشمم
تا عکستو بغل کردم
آخه برو چیزی که میخوام
تخت و گیتار و ودکاس
این حوالی نیا هرگز
این سه ضلعی برموداس
این پتو رو نکش از روم
خوابِ من شکلِ دلخواهه
اخه چند سال نوری
تا اینکه بیدار شم راهه