مهدی بیات وطن

گیرم که در باورتان به خاک نشسته ام

و ساقه های جوانم از ضربه های تبرهایتان زخم دار است

با ریشه چه می کنید

وطن حال دلم خوش نیست

خرابم ، سخت بیمارم

شبیه تو پر از ابرم

که دائم زخم می بارم

تو از حالم خبر داری

تو می فهمی خیانت را

به دست دشمنت دادند

به نوبت هر ولایت را

اگر انسانیت تنها

زبان مشترک باشد

نباید سهم قلب ما

فقط زخم و ترک باشد

روا دانسته اند اینجا

به نام دین جهالت را

من از انسان گریزانم

که این سان کرده حالت را

اگر چه سهم من از تو

سراسر درد و غم باشد

سیاه و سرخ و سبز تو

همیشه بیرقم باشد

وطن ، بد حالم این روزا

اگر جوش و خروشی نیست

من اما دوستت دارم

بدان خاکت فروشی نیست

گیرم که می کشید

گیرم که می برید

گیرم که می زنید

با رویش ناگزیر جوانه ها چه می کنید