مهدی عطایی پاییز

تو رفتی خانه ام از غصه لبریز است
درختی شعله ور در باد پائیز است
نمی دانی چه بر من رفته این شب ها
که روزم داغ شب های بلا خیز است
چه روزی بود روز رفتنت ای جان
که ابرآلود و تاریک است تقویمم
کجا بود و چه هنگامی که بعد از آن
نشان از صبر و از تسکین نمی بینم

بیا در سر هوای زندگی با توست
هنوزم جان مشتاق از تو لبریز است
نمی دانم چه باید گفت با برگی
ز شور زندگی وقتی که پائیز است

در این دنیای طوفانی نمی ترسم
اگر مقصد توئی جانا توئی راهم
تو رفتی خانه ام از غصه لبریز است
بیا و قصه دیگر کن که پائیز است

نهالی بی بر و بارم هوای تو
به سر دارم که باز آیی بهار من
اگرچه سوخت جانم تا تو را دارم
چه غم دارم چه کم دارم کنار من
چه روزی بود روز رفتنت ای جان
که ابرآلود و تاریک است تقویمم
کجا بود و چه هنگامی که بعد از آن
نشان از صبر و از تسکین نمی بینم