پویا بیاتی سیصد و سیزده

خواب دیدم منو بغل کردی
مثل ابر بهار تر بودم
خواب دیدم منم یکی از اون
سیصد و سیزده نفر بودم
عشق تو حرف قطره و دریاست کی میدونه چی از تو فهمیده
خوش به سعادت اونی که حتی یه بار توی خوابم شده تو رو دیده
برگرد دیگه بغضی نمونده که نشکنه از دوری دیگه صبری نمونده از این محجوری
دیگه وقتی تو رو نیبینم چه غم از کوری برگرد به خدا تو از این دل خسته خبر داری
تو خستگیام منو تنها نمیذاری تو بیا که رها شم از این غم تکراری
جمعه ها و سه شنبه ها به کنار بی تو یک شب دلم قرار ندارشت
غیر تو هیچ کس در این عالم ارزش عشق و انتظار نداشت
گریه کردم چشای من تر شد گریه بر انتظار ... کرد
دیگه وقتش رسیده برگردی دوری و دوستی هلاکم کرد
برگرد دیگه بغضی نمونده که نشکنه از دوری دیگه صبری نمونده از این محجوری
دیگه وقتی تو رو نیبینم چه غم از کوری برگرد به خدا تو از این دله خسته خبر داری
تو خستگیام منو تنها نمیذاری تو بیا که رها شم از این غم تکراری