کیانسا موج سرگردان

دل در گذار مهر تو یک لحظه ای غافل نبود
چندی ملامت میکنی این دل مگر عاقل نبود
گفتی اگر دریا شوی شاید نصیب ما شوی
ما موج سرگردان شدیم اما تو را ساحل نبود
قلبی نشانه میکنی بوسه روانه میکنی
اما به هر سویی رود بر سمت ما مایل نبود
من چون خرابه های شهر همچون زمین بی ثمر
هی آسمان باران زند این خاک را حاصل نبود
من کور باشم بعد تو رنجور باشم بعد تو
من خود شهادت میدهم مردن دگر مشکل نبود
حکمی دگر کن چاره ای ای دل چقدر بی چاره ای
ای دل تو گفتی سر نهم قاضی ما عادل نبود
من در طواف خانه ات بیگانه در میخانه ات
این کوه به آن کوه در به در دیگر مرا منزل نبود
میخندی و با دیگران من را تماشاچی کنی
هر وقت نگاهم میکنی لبخند تو کامل نبود
مقیاس دستور زبان شعری شوم با صد زبان
این فایده آخر کجاست در فعل تو فاعل نبود
من کور باشم بعد تو رنجور باشم بعد تو
من خود شهادت میدهم مردن دگر مشکل نبود