یادین نیش

از بچگی خیلی ریختم تو خودم
فهمیدم حرف نزنم بیشتر بدوئم
فهمیدم این زندگی جوری نیست که
وایسم رد بشنو نیشخند بخورم
حتی یکم تعللم
باعث میشه تنمو لقد کنن
مهم نیست واسشون تفکرم
بحث کنم میمونم عقب خودم
همیشه بی دوزوکلک
هرچی خواستن گفتم هستم منم
ولی تا یکم جون گرفتن
فهمیدم نداره این دستم نمک
دیدن منو همه از دور
ولی ضربرو زدن از توم
واسه هرکی زدیم از جون
طرف فکر کرد که وظیفم بود
همه از هر ور میزنن
منم لبخند میزنم
نکن یه وقت جنبش کمه
خندیدن براشون حسرت نشه
همه اومدنو میشم زدن
خندشونو به ریشم زدن
نشستن و دیدن فقط
همشون تک تک کشیدن عقب
رو هرکی حساب کردم
رو همه چی اسحال کرد
منم دورمو حسار کردم
یکمی شد فشار کمتر
این بود که من این شدم
با بقیه غریب شدم عجیب
ترجیح دادم ساکت بشینم
بقیه تعریف کنن
من حالم خوب نیست اصلا
از این حرفهای زوری خستم
میدونی چیه؟ دلم پره
توش پره تنفره
از آدمایی که بهم فهموندن
هیچکسی نیست دورت فقط خودت
تنها موندن تو این شهر شلوغ
یعنی زندگی رو کنی تو لحظه شروع
رفیقات میشن آدمای غریبه ای که
بیشتر میشناسنت نسبت به عموم
بیشتر اوقاتم اینجوری گذشت
که هربار اومدم حقمو بخوام
خوردم از این زندگی کتک
میگه بهم هنوز زنده ای توام
آره، میبینی آه در بساط نیست
بازم بزن میخوای هر زمانی
مگه مونده چیزی باغیم
من که رگام پره لیدوکائینن
شوقی ندارم به زندگی
فقط نفسام میگن که زنده ای
دیگه برام چیزی فرقی نداره
وقتی زنده موندنم برام نفعی نداره
من دیدم و اشکام هی ریخت
ندارم به فردام میلی
ببین، من تموم عشقمو لیلیم
نمونه تو یه اتاق 50متری
حالم خوب نیست حالم خوب نیست اصلا