سیاوش امینی کابوس

آه منم و فاز غم چشام خیس و نم
کلماتو میچینم پشت هم قافیه لازمم
ساکتم ظاهرا تموم شد رابطم
با اونی که منو کشت رفت پس چرا من قاتلم
خاطرات نافذن کاش پاک بشه حافظم
رو لبم سیگار من عجیب فندک لازمم
دود بشه یاد تو باز زهر مار بشه کام من
فقط به جرم این که ساده بودم هنوز عاشقم
من خیلی چیزا از دست دادم
مگه میشه تک تکشو پاک کنم از یادم
اصلا روزگار طرفم نبود
که اینطوری به همه عالم باخت دادم
هه،انگار غصه زنجیر زده پامم
شاید کابوس زندگیمو من خوابم
از بس خوب بودم با اهل بشر
شدم تف سر بالا از دهن افتادم
هرجا هم نباشم پر میشه جامم
با ادمایی که پرچمدار حذب بادن
خیلی حرفا مفت مفت گفتن و
سرش نموندن واسه نمونه یه بارم
من هفت اسمونم نداشت ستارم
کرونا یه کلک بود همه ماسک بزارن
واسه دی اکسید کربن همه دروغاتون
باید لبخند بزنم و درخت بکارم