ضیاءالدین شب روشن

تواومدی باخنده
ازخونه من غم رفت
عطرت که یهوپیچید
عقل از سرو هوشم رفت
دستت که درو واکرد
دنیامو گلستون کرد
باد اومد و یکباره
موهاتو پریشون کرد
می گیرم ومی بافم ا
اون جنگل موهاتو
آرومه و آشوبه
هرلحظه دلم باتو
ازدیدن زیبائیت
واموندم وحظ کردم
حالا به امید تو دنیامو عوض کردم
این حال خوشم باتو
جبران غم وغصه است
توارزششو داری
بایدکه بهت دل بست
تومحور دنیامی
نه ازتو گریزی نیست
غیرازتو توی ذهنم
ازخاطره چیزی نیست
باید نگهش دارم
این عادت دلخواهو
روشن شده این خونه
دادی به شبم ماهو