علیرضا صادقی و سهراب فخیمی حصر شب

ببار ای نم نم بارون ، رو تنِ سردِ خیابون
واسه ی خستگیامون ، واسه دلبستگیامون
دیگه نیست رودِ زلالی ، همشون پوچن و خالی
همشون پوچن و خالی
ای خدای دل خسته ی من ، تو کلید در بسته ی من
خسته ام من
توی حصرِ شبا دلگیرم ، چون سایه در عمق شب درگیرم
دل خود از همه برگیرم
ای خدای دل دلگیرم ، از سردیِ شعله ها من سیرم
سه کام حبس تو دل شب ، با یه بغضی زیر آسمون شهر
به یاد شبایی که تو تنهایی گذشت ، به یاد غصه هایی که تو دلم نشست
به یاد شبایی که تو بیداری گذشت ، پشت بندش بغضایی که فرو نشست
درد عشقی که تو سینه نشست ، زدش خنجر از پشت و ساده گذشت
گم شدم تو ازدهام ، روز و شب تو اضطراب
غرق توی لحظه هام ، حلقه ی اشک تو چشام
رد پای دیگران رو عشقی که رفت زیر خاک ، گند زدن به اعتماد با ادعای عشق پاک
راه برو با مغزت فهمت ، بخند حتی تو اوج صبرت
بجنگ به دنیا وا ندی هرگز ، وگرنه میکنه تو مرداب غرقت
فرداتو دقیق تر بچین ، نذا شاد بشن با دیدن اشکت
رویاتو عمیق تر ببین ، برو به سمتش ویستا رو حرفت
من یه شاخه ی شکستم ، که منو دردا شکستن
مثه طغیان یه رودم ، که خودم دریایی بودم
خسته از خسته ترینم ، پره از حسرته سینم
پره از حسرت سینم
ای خدای دل خسته ی من ، تو کلید در بسته ی من
خسته ام من
توی حصر شبا دلگیرم ، چون سایه در عمق شب درگیرم
دل خود از همه برگیرم
ای خدای دل دلگیرم ، از سردی شعله ها من سیرم
صدا بزن از ته دل خدا رو ، نمیفهمه کسی بهتر از اون درد ما رو
از هر کسیم که بگی خوبه باتو ، پاک میکنه اشک روی گونه هاتو
خدا خستم بریدم دیگه کلا از همه ، بگیر دستمو میدونی تنها خودتی مرهمه
دلی که سوخت به پای هرکی که پر زده ، ولی بازم کوبیدن خیلی بدتر از هر دفعه
تو غروب بی صدایی ، توی عصر بی وفایی
تو غبار بی کسی ها ، خسته از دلواپسی ها
اینه فریاد دلِ خستم ، من خدایا دل به تو بستم
تو پناه دل شکستم - تو پناه دل شکستم