مهدی صادقی، سهراب فخیمی و محسن لرد دلهره دارم

یه سایه یه دیوار یه عکس خالی از تو
یه مردی که هرشب فقط میخونه از تو
یه گیتار یه خودکار نشسته کنج دیوار
میخونه به یادت با یه صدای بیمار
دلهره دارم دوباره تنگه دلم مثه ابرای تیره
خرابه حالم اونی که دوسش داشتم داره میره
نموند کنارم شبو روزام شده فکر به غم ها و دردام
آشوبه حالم من که به جز اون کسی رو دوس ندارم
مدام دلهره چشات به یه نقطه خیره
بااینکه دل پُره نداری بِش یه حسه دیگه
اشکات بی اختیار رو گونه هات میریزه
اخمات توهَم توهّم میزنی یه ریزه
چشمات همش تصویر چشماشو میبینه
دستات همش تو رویا دستاشو میگیره
بیدار تا خود صبح قفلی دلت گیره
هربار یه حسی گف به تَش رسیده دیگه
رفتی دل بستم به پرسه های تنهایی
رفتی ولی چطور دلت بی من تنهانی
رفتی شکستم چون دلم ازت جدانی
نمیفهمم چطور از همدیگه جداییم
داغون و خستم اوضام اصن رو به رانی
نمیفهمم چطور دلامون تو یه رانی
چشامو بستم زدم به بی خیالی
زدی رفتی یهو اصن نیس خیالی
تو رفتیو این دله دیوونه همش برای تو میخونه
یه کاری کردی با دل من مثه یه چراغه بی فروغه
تو احساسی به من نداشتی،اصن هیچوقت دوسم نداشتی
آخه کجایی بی رحمه ظالم چرا منو تنهام گذاشتی
دلهره دارم دوباره تنگه دلم مثه ابرای تیره
خرابه حالم اونی که دوسش داشتم داره میره
نموند کنارم شبو روزام شده فکر به غم ها و دردام
آشوبه حالم من که به جز اون کسی رو دوس ندارم