پرمین فراهانی گذر

جاده انگار آرزوشه منو همراهش ببره

جاده انگار که دوباره تن به زیر پام میزاره

همسفر شدیم تو راهی که تنش سبز و بهاره

آسمونش صاف و آبی که فقط نم نم می‌باره

جاده انگار آرزوشه دستمو به دست بگیره

منو همراش ببره تا دل خورشید و ستاره

یا رو بال اون سوار شم یا من به دوش بگیره ببره منو به جایی که کسی خبر نداره

یه مسیر پر درختو یه آسمون پر پرنده

توی راه هم مسیرم من با یه خورشید که می‌خنده

جاده با خط کشیای موازی با من عجینه

منو این راه طولانی انگاری شدیم غریبه