بهزاد نعمتی کوچه های کوچ

بی تو بهانه نیست حتی به یک نفس
ماندن کنارِ خویش یا ترکِ این قفس
چیزی شبیه عشق بی تو نبود و نیست
پایان فصلِ تو آغاز بی کسی ست
من خسته از غروب از این همیشه ها
فرهادمو هنوز در گیر تیشه ها
من خسته از خودم از این سرابِ تو
بی خواب میشوم در عمقِ خواب تو
پاییز میرسد بی وقفه بی تو زرد
بارانِ یاد تو رگبارِ هر چه درد
من بی تو مانده ام در کوچه هایِ کوچ
گاهی شبیه هیچ گاهی شبیه پوچ
من خسته از غروب از این همیشه ها
فرهادمو هنوز در گیر تیشه ها
من خسته از خودم از این سرابِ تو
بی خواب میشوم در عمقِ خواب تو