حسین معزی معبد

رفتیو شبا تاریکه بی تو
فرقی نداره خونه با قفس
اتاقی شبا توش پر شمع بود
حالا تاریک بی روح و خفس
غم داره واسم هوای این شهر
تو که نمیدونی با کیم کجام
هر دفه میخوام عکستو نبینم
رد میشی یهو از جلو چشام
بعدت شدم این روح شب گرد
اسرارم این بودش که برگرد
کشتی تو این حالو بعدم رفتی
هر شب صدات کردم نبودی
دیدی جدامون کرد حسودی
اروم نشد این درد و زخمم رفتی
اونی که شب شدو چشماشو نبست
همه جا پشت تو موندو نرفت
اونی که قلبشو صد دفه شکست منم
اونی که غیر تو دلخوشی نداشت
ته دلش فقط عشقتو میخواست
اونی که چشم تو معبد براش منم
من که جاییی نمیرمو موندم
مثه سایه با هر قدمت
بی تو زندگیم تیره و تاره
بیا منو خوب کن با اومدنت