مانی رعد دل مجروح

روزام چرنده پوچ
می‌خوام کنم مثل یه پرنده کوچ
برم به سمت ایام قدیم
که دیگه بی رحمن اجسام کریم
حس میکنم یه مردِ سالخوردم
که شدم تو هرچی درد چال مُردم
کسی منو نمیفهمه
منو نمیفهمه
رفیق من پژ مردم
هرچقد دوییدم باز غم تش بردم
رنگ بهارو هنوز ندیدم
ولی چش به راهشم در روز شدیداً
فهمیدم اون که بهش خل یه سرعه
خودشو به خولی زده مارو دور بزنه
من سادگیمو سینشو شکافتم
چون آدمای امروزیو شناختم
تا میبینن احترام میزاری بیکاری
فکر میکنن اسکولی یه بی بالی
می‌خوان کسی شی که هرچی گفتن بدی سرتکون
چیزی نگی فقط باشی براشون یه نردبون
اینا سبب شد متفکر شدم
رسید جایی که از آدما متنفر شدم
قدمام رو به اطمینان متوقف شدن
یه مرده ی متحرک شدم
خیلی ضربه هارو متحمل شدم
به عشق همونایی که حالا متفرق شدن
همونایی که حالا متحول شدن
تنهام ، ولی گاهی متشکر شدم
از اون بالایی

ورس 2

هرچی زمان میگذره داستان گند تر میشه
تا امید گرفتیم یکی اونو کند همیشه
این گفته ها کردن دلمو مجروح
دلی که برا همه یه کیسه بوکس بوده در مجموع
از هر دوایی محرومم
انگار به این شرایط محکومم
منمو با این دل مجروحم
که برای تسکینش محدودم
تنها راه نوشتنه
می‌نویسم میخونم که بشنوه
حالِ منو تورو هر کی که هس
بدونه تنها نی اگه فردی شکست
شده حالم برا خودم زننده
دنبال فرصتم سرکوب کنم رونده
خسته کننده و چرتمو
که داغون کرده فکرمو
برا هرکی دست به سینه واستادم
در عوض پُر شد از حیله داستانم
روی سفیدم سیاس
میپوکی ببینی ذهنم درگیر چیاس
گوشه ی سفرم نشستم
خیره به نمکدونای شکستم
غرقِ تعجبم
به دلایل شکستنشونه توجه ام
دیگه تو کتم نمیره
باس ساده لوحی تو تنم بمیره
باهاشون مث خودشون میشم
نمیزارم بخندن به ریشم
اَ درون کلا باند پیچیم
تمومِ خستگیای عالم به پام پیچیدن
ولی هنوز رو پاهام هستم
به جایی نرسیدم بگیرم عصا دستم