مانی رعد یه جوون

یه جوونم زیرِ پَرده ی عالم
که درگیرمو بَرده ی نالم
یه جوونم که مونداره کفه دستش
تونداری شده خفه نسلش
نسلی که بغض رفیق گلوشه
بغضی که همیشه هرجاپلوشه
نسلی که بااین بغض شبشوصبح میکنه
بغضی که جیگر آدمو ذوب میکنه
حنجره سوز شده رنگش
برای سینه حسرت شده سنگش
حسرتی که میگه ما محرومیم
وبه موندن به زیرِخط فقر محکومیم
(2جوونیم که شکسته غرورش
جوونی که به گِل نشسته فروغش
جوونیم که هم قدم باهام سایمه
و آیه یأس هم فقط آیمه2)
رویاهام دارزده شد
این جوون کردهر کاربده شد
جوونی که سُرخه باسیلی صورتش
همونی که جاخون داره جریان اُقده تورگش
توجوونی لهه شدیم زیرِ تَوَرُم
پیرشدیم با شلاق های تَکَلُم
تَکَلُمایی که باهام بودن از روز تَوَلُد
حالا تو گوشته، چون تموم شد تَحَمُل
(رویاهام دار زده شـــــــــد
دار زده شـــــــــد)
دیگه ریشه ی من خشک شده
فقط مونده دستِ خالیه مشت شده
با چرخی که چوب رفته لاش
با سالایی که یه جوره تمومه هفته هاش
همینا مونده فقط واســـمون
هی میدوییم ولی باز خالیه کاســــمون
کاسه ای که برای پُرشدنش باس جونت دراد
تو دوره ای که سوغاتیش دستِ تنگه برات
(2جوونیم که شکسته غرورش
جوونی که به گِل نشسته فروغش
جوونیم که هم قدم باهام سایمه
وآیه یأس هم فقط آیمه2)
تو این وضع شدم خاطرخا
وقتی پول نی اونم میشه باطل خا
مث خیلی چیزا که شد باطل
فقط ردپاهاشون موندتوخاطر
میدونم مث من تواینو خوب میدونی
که وقتی جیبت پُرِ واسه همه جون میمونی
خدا نکنه پیدا کنی بهشون نیاز
اونوقت میگن ولش اینکه کارنامش سیاس
تنهایی بایه عالمه قرض وقوله
که شبابه تنت میوفته مث ترس وخوره
سخته، اینطوری جوونی کنی
میگن صبورباش ولی تاکی صبوری کنیم؟
چطورصبوری کنیم وقتی نداریم یه قرون
وقتی روز به روز همه چی میشه گرون
وقتی به جا پیش رفت میکنی پس رفت
به خود میای میبینی صبر هم پس رفت
اینارو گفتمو دیگه آخراشه
میدونم گفته هام تااینجا باخراشه
ولی اینا حرفای یه جوونه
جوونی که رویاش رنگی مث رنگین کمونه
(2جوونیم که شکسته غرورش
جوونی که به گِل نشسته فروغش
جوونیم که هم قدم باهام سایمه
و آیه یأس هم فقط آیمه2)
الان، اصلا، روبه راه نیستم،،،
ولی اینوبه خودم قول میدم تا انتهای راه وا میستم،،،