حسین سعیدی پور تقدیر

شکستم تو اوقات بی طاقتی
ندارم برای نفس فرصتی
اگر گُر بگیره عطش تو دلم
تو اینجا به درد دلم دعوتی
کجا میشه فریاد کرد و گذشت؟
کدوم کاغذو میشه کرد خط خطی؟
کجا میشه پروازو باور کنن؟
قفس زاره دنیای ما لعنتی
به آرامش صبح فردا قسم
که از درد میخوام فروکش کنه
تو قاموس ما بی کسی گم بشه
بهار با زمستون سازش کنه
تو این باغ جادو فرشته کجاس
زمین خسته و آسمون بی صداس
درختای خشکیم، بی بار و بر
عطش واسه ما رنج بی انتهاس
غروبا که رنگ غزل می پره
صدای غمم تو خیابون رهاس
می خونم برای کلاغای شهر
که تقدیر ما رنگ بال شماس

به آرامش صبح فردا قسم
که از درد میخوام فروکش کنه
تو قاموس ما بی کسی گم بشه
بهار با زمستون سازش کنه